Dzieci Szpitala

Cześć,

Na tym blogu nie mam zamiaru pisać o tym co lubię a co nie, po prostu chcę upublicznić kilka rzeczy,o których się nie mówi a powinno!

Chyba w styczniu 2014r. zaczęłam swoją "turystykę psychiatryczną", tak wtedy zaczęłam się leczyć,choć dokładnie nie byłam świadoma na co.

Powodem mojej hospitalizacji były powtarzające się samookaleczenia i narastające myśli samobójcze, miałam także chyba problem z jedzeniem.

Zostałam przyjęta na oddział dziecięcy a co tam zobaczyłam to po prostu szok.

Był to oddział dla dzieci do 15r. życia. Należałam do jednej z najstarszych pacjentek szpitala. 

Jednak traktowana byłam jak osoby nawet dwa razy młodsze ode mnie.

Co mnie na ten czas frustrowało to brak lustra i wtedy myślałam,że to jest wielki problem,bo przecież zawsze miałam lustro dostępne na co dzień. Nie mogłam więc się malować, podkreślić oczu, nic z tych rzeczy, ale z czasem przywykłam do tego i jak się później okazało to była błahostka w porównaniu do kolejnych "frustrujących" rzeczy.

Ja jestem osobą bardzo szczerą i nie lubię jak muszę coś w sobie dusić tylko dlatego,że będę miała jakieś konsekwencje. Jednak w tym miejscu musiałam bardzo uważać na każde wypowiedziane zdanie, na każdy mój ruch, na każde moje zachowanie,bo personel bacznie obserwował. A jeżeli komuś z personelu nie spodobało się moje choćby najmniejsze przewinięcie to zawsze przecież mieli na to sposób. Zamiast umoralniającej pogawędki otrzymywałam strasznie nieprzyjemne zastrzyki,które powodowały straszne zmęczenie i senność,więc efektem było to,że odlatywałam i był spokój.

 A co jak lek nie pomoże? 

Zawsze są pasy bezpieczeństwa.. i nieważne ,że nie wyrażam zgody na ubezwłasnowolnienie, ja nie mam tutaj żadnego zdania, bo jestem tylko pacjentką i kto mi uwierzy,że pielęgniarka nie ma racji? Oczywiście nie na każdym oddziale tak jest. 

Jednak jak patrzę z perspektywy czasu to sama nie wiem co lepsze.. 

Pielęgniarka stojąca ze strzykawką,która ma zamiar Ci podać lek czy kochana pielęgniarka,która Cię przytuli i powie miłe słowo? Ta odpowiedź wydaje się prosta,ale nie do końca tak jest. 

Jeżeli w szpitalu każdy będzie traktował Cię z sympatią ty za bardzo obdarzysz sympatią szpital..

Leki,które są podawane w szpitalach psychiatrycznych to bardzo silnie działające leki, które często uzależniają nasz organizm. I ja nie mówię,że farmakoterapia w psychiatrii jest zła, ale jednak nie można na wszystkie "dolegliwości" zapraszać do dyżurki po lek,bo co będzie po opuszczeniu szpitala? Prosty schemat.

Zostajesz przyjęty do szpitala, otrzymujesz leki,które masz przyjmować na stałe. 

W razie zdenerwowania, lęku, smutku, paniki, czegokolwiek co Cię martwi możesz zgłosić się do personelu po tabletkę doraźną. 

To pomaga, bo codziennie z tego korzystasz.

Dostajesz wypis, ale po kilku dniach jest znowu kryzys emocjonalny i już nie widzisz innej opcji, nie widzisz innej możliwości jak tylko wyjazd do szpitala,bo tam jest bezpiecznie,bo tam ktoś się nam przygląda,bo tam ktoś nas zauważa,bo tam dostaniemy magiczną tabletkę,bo tam możemy sobie odpuścić, bo tam są wyrozumiałe osoby,bo TYLKO TAM czuje się dobrze.

A co pomiędzy tym wszystkim? hm...

• Pacjenci siedzą w kółku i grają w butelkę lub "33",zadania są zazwyczaj na tle seksualnym po czym później niektóre osoby mają wyrzuty sumienia,odtwarzają w pamięci przykre wspomnienia i cierpią, mimo że tak dobrze się bawili. Część osób chce choć przez chwilę odczuć bliskość,której wcześniej tak brakowało..

          Później społeczność, rozmowa na temat zachowań seksualnych, konsekwencje.

• Kilka dziewczyn idzie do toalety wspólnie zapalić papierosa tylko po to,by później się nim przypalić. Wszystkie patrzą, żadna nie reaguje.

• Wspólne samookaleczanie się jednym szkłem/żyletką.. pamiętam sytuację,gdy pewna dziewczyna powiedziała mi,że będzie się mną bawić jak marionetką,że będzie wbijać we mnie igiełki, aż nie wytrzymam i popełnię samobójstwo albo ona to zrobi. Po czym usiadła na mnie i zaczęła mnie ciąć jakimś kawałkiem metalu.. gdy to nie było "dobre" narzędzie skłamała mi,że idzie po żyletkę a tak naprawdę poszła do dyżurki udając zmartwioną przyjaciółkę, mówiąc że się samookaleczam, no szok!

• była też sytuacja,gdy zabezpieczona dziewczyna prosiła o to aby ktoś ją pociął do tego stopnia,że będzie musiała jechać zaszyć ranę. I tak też się stało, ale lekarz nie stwierdził takiej konieczności. Więc następnego dnia poprosiła o złamanie jej palca,żeby musiała jechać na RTG i naprawdę tak też się stało. Dziewczyna szczęśliwa,że dostanie wypis podziękowała "sprawcom".

• Wspólne napady bulimiczne, wspólne wymuszanie wymiotów, wspólne katowanie się ćwiczeniami i głodówki osób z zaburzeniami odżywiania

• Pomaganie innym w popełnieniu samobójstwa(!!!!!!)

• A oddziały dla dorosłych? Leki,nic poza tym.

          Pewien pacjent przyszedł z problemem alkoholowym i wyszedł jako lekoman,narkoman.

          Szpital  Psychiatryczny, miejsce gdzie nikt nie powinien zagrażać sobie lub innym często pełni           zupełnie odwrotną rolę.

Czasem pacjenci nie interweniują z obawy na wyzwiska typu: konfident. Jednak trzeba znać kres.

Oczywiście są pacjenci,którzy zostali już nauczeni pewnych zachowań, to są stali bywalcy,dzieci szpitala.

Tak, ja też jestem dzieckiem szpitala. Za każdym razem,gdy zaczynają się nasilać objawy depresyjne

wybieram najłatwiejsze rozwiązanie,wyjazd do szpitala,bo tak mnie nauczono, bo tak mnie uzależniono.

KONIEC Z TYM. KONIEC Z ŁATWIZNĄ, KONIEC Z HIPOKRYZJĄ!