Walka ze skrajnościami

 Hej..  Kiedyś ktoś mnie zapytał czy żałuję swoich zachowań, podjętych decyzji.. Zawsze starałam się robić wszystko tak, aby niczego później nie żałować, ale w życiu się tak nie da. Skąd mogłam wiedzieć, że za kilka lat pomyślę sobie.. kurcze, po co? Dlaczego to zrobiłam? Tak, jest mnóstwo rzeczy, których żałuję... ale gdyby nie to wszystko nie byłabym teraz sobą, nie dzieliłabym się swoimi przemyśleniami z wami, być może sama nie miałabym teraz takiej wiedzy na temat zaburzeń psychicznych, szpitali czy czegokolwiek innego. Może nie poznałabym większości z was, nie wiedziałabym o waszym istnieniu. Zawsze chciałam żyć na sto procent, robić wszystko, właśnie po to żeby nie żałować, że mogłam a nie skorzystałam. Co z czasem okazywało się zbędne, doprowadziło mnie to do wielu innych problemów. W końcu któregoś dnia przestałam. Przestałam być tą Kasią, tą zwariowaną, zabawną... tą która śmieje się najgłośniej ze wszystkich. Chyba to się nazywa dojrzałość, ale mogę się my...

Cześć..  Wstaje rano, jeszcze nie wiem do końca jak będę się dziś czuła. Dziś.. nie, nie dziś. Ja nie mam stabilnego nastroju nawet przez jeden dzień. Mimo, że każdego poranka wmawiam sobie, że będzie to super dzień, że nikt mi go nie zepsuje.. a mój nastrój zmienia się jak rollercoaster w przeciągu jednej godziny. Najgorsze jest to,  że nie wiem od czego to zależy. Nawet najdrobniejsza rzecz potrafi mnie wyprowadzić z równowagi. Smutek, złość, radość? Nie, to nie jest to co ja czuję. Ja odczuwam wszystko stokroć razy mocniej. Popadam w furię bez konkretnego powodu, czasem wystarczy nawet to, że ktoś nie zalał mi herbaty do pełna tylko 3/4 kubka. Euforia, mania? Wtedy zaczynam się śmiać najgłośniej w budynku, robię okropne rzeczy często przy okazji robiąc z siebie debila tylko po to, aby wywołać uśmiech konkretnej osoby na twarzy, ale mnie też to bawi, ja się przy tym świetnie bawię. Chciałabym, żeby to się kiedyś unormowało. Nie przy odpowiednio dobr...

Cześć..  Dzisiejszy wpis dedykuję mojemu przyjacielowi Ś.P. Bartłomiejowi Sakowskiemu. I nagle przychodzi taki dzień, w którym budzisz się i stwierdzasz, że nie chcesz więcej walczyć, że to wszystko Cię przerasta. Być może planowałeś to od dawna śmiejąc się razem ze mną na palarni, może miałeś świadomość tego co chcesz zrobić oglądając ze mną komedie? Może wszystko miałeś zaplanowane kiedy zapraszałam Cię na moje urodziny? Pamiętam wszystko. Pamiętam Twój śmiech, pamiętam kolor Twoich oczu, które tak błyszczały ślepo wpatrując się w moje. Pamiętam Twoje łzy i cierpienie, z którym sobie nie poradziłeś. Nie mam do Ciebie żalu, rozumiem to. Sama nie raz próbowałam wybrać się na drugą stronę, gdzie wszystko ma swój sens, gdzie wszystko ułożone. Trochę mi smutno.  Miewam dni kiedy obwiniam siebie za Twoją śmierć. Gdybym tylko poszła wtedy z Tobą na oddział, mogłoby do tego nie dojść. Teraz to już nie ważne. Ciebie nie ma obok, nigdy już nie będziesz mnie denerwować, nigdy...

Cześć, Na tym blogu nie mam zamiaru pisać o tym co lubię a co nie, po prostu chcę upublicznić kilka rzeczy,o których się nie mówi a powinno! Chyba w styczniu 2014r. zaczęłam swoją "turystykę psychiatryczną", tak wtedy zaczęłam się leczyć,choć dokładnie nie byłam świadoma na co. Powodem mojej hospitalizacji były powtarzające się samookaleczenia i narastające myśli samobójcze, miałam także chyba problem z jedzeniem. Zostałam przyjęta na oddział dziecięcy a co tam zobaczyłam to po prostu szok. Był to oddział dla dzieci do 15r. życia. Należałam do jednej z najstarszych pacjentek szpitala.  Jednak traktowana byłam jak osoby nawet dwa razy młodsze ode mnie. Co mnie na ten czas frustrowało to brak lustra i wtedy myślałam,że to jest wielki problem,bo przecież zawsze miałam lustro dostępne na co dzień. Nie mogłam więc się malować, podkreślić oczu, nic z tych rzeczy, ale z czasem przywykłam do tego i jak się później okazało to była błahostka w porównaniu do kolejny...